Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΥΡΙΟΥ. ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ



Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκαν με επιτυχία τα γυρίσματα της ταινίας του «Studio Pixel» και του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Λαυρίου, με θέμα τη μεγαλειώδη απεργία των μεταλλωρύχων του 1961. Στην ταινία συμμετέχει η θεατρική ομάδα «Εξόρυξη», αλλά και η θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ. Την Τετάρτη 23 Δεκέμβρη έγιναν σκηνές σε γαλαρία της Πλάκας, όπου με τη συνδρομή έμπειρων ανθρώπων που χρόνια ασχολούνται με τις γαλαρίες της περιοχής, το κινηματογραφικό συνεργείο έφτασε εκατοντάδες μέτρα βαθιά στα έγκατα της λαυρεωτικής γης για να αναδείξει -σε πραγματικές συνθήκες- τη διαδικασία της παραγωγής, το μόχθο των εργατών, την καταπίεση και την προσπάθεια οργάνωσής τους. 

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λαυρίου, έχει αναπτύξει μια πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια, η οποία έχει αγκαλιαστεί από εργαζόμενους και μέλη των σωματείων καθώς και από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας της Λαυρεωτικής. Η δραστηριότητα αυτή έχει κύριο στόχο την ανάδειξη της πλούσιας ιστορίας αγώνων της εργατικής τάξης της περιοχής, την ανάδειξη της αγωνιστικής δράσης, της αυταπάρνησης, της αλληλεγγύης, όλων αυτών των ιδανικών της συλλογικής πάλης που είναι μεγάλη παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται. Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις με αφιερώματα, με προβολές ταινιών, με ιστορικές ανάδρομες, με ανάδειξη του μόχθου και του αγώνα των εργατών μέσα από τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των ίδιων των εργατών, συσπειρώνει έναν κόσμο γύρω από τα σωματεία, νιώθουν τη «ζεστασιά» της εργατικής αλληλεγγύης και της αυταπάρνησης που και σήμερα απαιτείται στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, της υποχώρησης του εργατικού κινήματος σε συνθήκες μη επαναστατικές.
Το Εργατικό Κέντρο δεν έμεινε εκεί, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, ένα εγχείρημα που ξεπερνάει τα όρια ενός εργατικού κέντρου. Την δημιουργία κινηματογραφικής ταινίας. Μια προσπάθεια η οποία γίνεται πρώτη φορά στην χώρα μας, όμως ιστορικά ταξικά συνδικάτα στην Γερμανία και στην Αμερική προχώρησαν σε παραγωγές που στόχο είχαν την ανάδειξη του αγώνα της εργατικής τάξης. Στη Γερμανία την περίοδο του μεσοπολέμου οι πολιτιστικές ομάδες των κόκκινων συνδικάτων που αριθμούσαν αρκετές χιλιάδες μέλη συνέδραμαν για να γίνει η ταινία του Μπρεχτ «Σε ποιον ανήκει ο κόσμος», όπως και στην Αμερική το πιο γνωστό φιλμ είναι «το Αλάτι της Γης».
Ο κινηματογράφος είναι μια σπουδαία τέχνη η οποία διαμορφώνει συνειδήσεις. Αυτό το ξέρει ο ταξικός αντίπαλος, γι’ αυτό επενδύονται δις δολάρια. Κάθε χρόνο για παραγωγές που στην συντριπτική τους πλειοψηφία προπαγανδίζουν τις ιδέες της καπιταλιστικής κοινωνίας, τον ατομισμό και τα ιδεολογήματα του τύπου «ένας ήρωας θα μας σώσει» «πάνω απ’ όλα το κέρδος» «ένας ηγέτης σώζει τον κόσμο» «το Αμερικάνικο όνειρο». Οι σπουδαίες δουλειές συνήθως θάβονται από την βιομηχανία του κινηματογράφου.
Σε αυτές τις συνθήκες το να προχωρήσει ένα εργατικό κέντρο σε αυτή την προσπάθεια, είναι μια πρόκληση. Χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα, ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομικές συνθήκες για τα συνδικάτα είναι ασφυκτικές και στο Λαύριο έδειξαν ότι έχουν αυτά τα στοιχεία που σε κάνουν να ξεπερνάς το μπόι σου. Το αποτέλεσμα της ταινίας τους ενδιαφέρει, για παράδειγμα σε πόσους κινηματογράφους θα παιχτεί πόσοι θα την δουν, πόσα σωματεία θα την προβάλουν. Το κυριότερο ανεξάρτητου αποτελέσματος όμως, για τα σωματεία που ασχολήθηκαν με την παραγωγή είναι η εμπειρία που αποκόμισαν από την προσπάθεια, η μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων της περιοχής σε όλη την προσπάθεια, καθώς και η ανάδειξη μιας σπουδαίας απεργιακής μάχης των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1961.
Όλο αυτό στηρίχτηκε από τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο και παραγωγό Κώστα Φιλιούση, το «Studio Pixel»καθώς και από την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα «ΕΞΟΡΥΞΗ» και την θεατρική ομάδα του ΠΑΜΕ.
902.gr

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ


Η ΑΡΧΗ...
Στα τέλη του 19ου αρχές του 20ου αιώνα το προλεταριάτο εργαζόταν κάτω από άθλιες συνθήκες. Οράριο; ήλιο με ήλιο. Μεροκάματα; πείνας. Μέτρα προστασίας; Ανύπαρκτα. Περίθαλψη; Άγνωστη. Σύνταξη; Τίποτα. Κάποια στιγμή νομοθετήθηκε η αποζημίωση για την οικογένεια εργάτη που έχασε την ζωή του από εργατικό ατύχημα. Τι έκανε η εργοδοσία; Έδωσε εντολή οι νεκροί να φυγαδεύονται εν κρυπτό και να θάβονται την ίδια νύκτα. Την άλλη μέρα η οικογένεια που έψαχνε τον άνθρωπο της μάθαινε από την εταιρία ότι «πληρώθηκε και έφυγε». Έτσι και αποζημίωση δεν έδιναν και τα μεροκάματα τους δεν έφταναν στην οικογένεια. Οι εργάτες άρχισαν να οργανώνονται και έφτιαξαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, έτσι ώστε να βοηθούν τους ανήμπορους συναδέλφους προς εργασία και τα ορφανά των «εξαφανισμένων». 
Τα χρόνια περνούσαν...

Η ΕΞΕΛΙΞΗ...
Η οργάνωση ισχυροποιήθηκε, η τάξη των εργατών έγινε τάξη για τον εαυτό της. Οι αγώνες μεγάλοι, οι θυσίες βαριές, ότι δικαίωμα αποσπάστηκε, κατακτήθηκε με αίμα. Το μεροκάματο βελτιώθηκε, το ωράριο έγινε 8ωρο, αναπτύχθηκε το ασφαλιστικό δικαίωμα η σύνταξη, υποχρεώθηκε η εργοδοσία σε μέτρα ασφάλειας, υγειονομικής περίθαλψης.
Ο Συρίγος Γιώργος στην Απεργία του 29 έπεσε νεκρός από τον Νωματάρχη Τούμπα. Το αίμα του, όπως και το αίμα 100αδων εργατών σε όλη την γη  δεν κύλησε ματαίως. Σε αυτή την μάχη οι εργάτες νίκησαν. Ένα από τα αιτήματα ήταν η καθολική συμμετοχή στο συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Το κίνημα οργανωμένο, ισχυρό στην χώρα μας και παντού. Το πρώτο εργατικό κράτος, η σοβιετική ένωση, η κοινωνική πρόοδος, το αναγκαίο ήταν το αντίπαλο δέος στον σάπιο καπιταλισμό, φώτιζε τον δρόμο με τις εργατικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα. Μαζί με τους αγώνες των εργατών στην καπιταλιστική δύση έφερναν αποτελέσματα. Αναγκαίο αντίβαρο για την διαστρέβλωση της εικόνας του χθες με το μέλλον, το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» στον καπιταλισμό. Μέτρα ασφαλείας πάρθηκαν, το ωράριο εν μέρη εφαρμόστηκε, η περίθαλψη βελτιώθηκε, σύνταξη στον απόμαχο της δουλειάς δόθηκε. Όλα αυτά ως ένα μικρό μέρος της υπεραξίας που δημιουργεί η εργατική τάξη και πάντα πολύ πίσω από τις όλο και διευρυνόμενες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

ΤΟ ΜΕΤΑ...
Ο αντίπαλος έπαιρνε τα μέτρα του, εξαγορά μέρους της εργατικής τάξης, βολέματα, γραφειοκρατικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός, αποσάθρωση του εργατικού κινήματος. Οι αντιστάσεις όμως παρέμεναν ισχυρές και μετά...
Μετά το πισωγύρισμα. Ανατροπή της σοβιετικής ένωσης, πλήγμα όχι μόνο για τους εργάτες στις σοσιαλιστικές χώρες μα και στις χώρες της δύσης. Από το 1990 και μετά δεν υπάρχει ένας Νόμος για την βελτίωση των δικαιωμάτων, αντιθέτως, όσες κυβερνήσεις πέρασαν, μόνο ξήλωναν. Έμειναν στην Ιστορία τα ονόματα  των πρωθυπουργών και των Υπουργών που καθένας ξήλωνε και από κάτι, ιδιαίτερα στο ασφαλιστικό. Μιτσοτάκης, Σιούφας, Πετραλιά, Σημίτης Ρέππας Γιαννίτσης, Λοβέρδος κλπ. Όλοι «έσωζαν» το ασφαλιστικό. Στην πραγματικότητα, όλοι του διάβρωναν τα θεμέλια που με αγώνες και θυσίες έφτιαξε η εργατική τάξη. Ένας ο σκοπός τους, αύξηση των κερδών, αναγκαιότητα η απαλλαγή του κεφαλαίου από τα βαρίδια των εισφορών, φθήνυμα της εργατικής δύναμης, για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στην παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά. Το «κοινωνικό κράτος» πλέον περιττό, ο αντίπαλος προσωρινά έχει φύγει από την μέση. Οι εργάτες, ότι έχει σχέση με παροχή πρέπει να την αγοράζουν. Τα πάντα εμπόρευμα, όλα αγοράζονται, όλα πωλούνται.
Σε αυτές τις συνθήκες, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ξηλώσει τα εναπομείναντα, και αυτή για να το σώσει... Ενώ Νόμοι που ψηφίστηκαν από τους προηγούμενους δεν έχουν καν εφαρμοστεί. Άθλιοι επικίνδυνοι μαθητές που ξεπερνάνε τους δασκάλους τους αποδεικνύονται οι Σύριζεοι , νεόκοποι πασόκοι χειρίστου είδους.  Λένε: «Τα μέτρα δεν θα θίξουν τις κύριες συντάξεις» Μα μόνο η κύρια σύνταξη είναι; η επικουρική δεν είναι ασφαλιστικό; Η περίθαλψη δεν είναι ασφαλιστικό; Τα μέτρα προστασίας δεν είναι ασφαλιστικό; Όλα είναι στο τραπέζι και έτοιμα στο παζάρι του κεφαλαίου. Προπαγανδιστικά λένε: «1% αύξηση στις εργοδοτικές εισφορές». Μα αν τους απαλλάξουν από το σύνολο των υπόλοιπων υποχρεώσεων που έχουν τι είναι γι’ αυτούς 1% αύξηση στις εργοδοτικές εισφορές όταν μάλιστα ο μισθός είναι από 160 εως 500 ευρώ;

ΣΗΜΕΡΑ...
Τι αποδεικνύεται από τα παραπάνω; ότι η εργατική τάξη είναι σε διαχρονικό πόλεμο με το κεφάλαιο. Ανάλογα τον συσχετισμό δυνάμεων υπήρχαν κατακτήσεις ή υποχωρήσεις. Ιδιαίτερα το ασφαλιστικό είναι πάντα σημείο σκληρής αντιπαράθεσης. Η αντιπαράθεση πάντα οξυνόταν. Είναι αιτία πόλεμου τα μέτρα της κυβέρνησης; Μα το ασφαλιστικό έτσι που έχει γίνει είναι αιτία πολέμου, πάρει δεν πάρει μέτρα. Ανάγκη των καιρών η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε ταξική ρότα, απάντηση στην βαρβαρότητα. Χρειάζονται πολλαπλάσιες θυσίες από αυτές που έγιναν από τους παππούδες μας, να υποταχτεί το εγώ από το εμείς, να ισχυροποιηθούν τα ιδανικά της ανιδιοτέλειας της προσφοράς, της αλληλεγγύης. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε όλα τα κατακτήσαμε, έτσι θα συνεχιστεί ο πόλεμος στην ανειρήνευτη πάλη των τάξεων μέχρι την τελική νίκη, το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μονόδρομος η σύγκρουση. Χρέος όλων να αντιδράσουν. Να αναλογιστεί ο κάθε εργαζόμενος την ευθύνη που του ανάλογη σε αυτή την μάχη. Να πληρώσει η πλουτοκρατία. Να ανακτήσουμε δικαιώματα, να μην υποκύψουμε, οι νεκροί της τάξης μας δείχνουν τον δρόμο. Στον πόλεμο υπάρχουν δύο στρατόπεδα ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες, τέρμα πια στις αυταπάτες.
ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ.
Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΧΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ
ΓΕΝΑΡΗΣ 2016