ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Η ΑΡΧΗ...

Στα τέλη του 19^ου αρχές του 20^ου αιώνα το προλεταριάτο εργαζόταν κάτω από άθλιες συνθήκες. Οράριο; ήλιο με ήλιο. Μεροκάματα; πείνας. Μέτρα προστασίας; Ανύπαρκτα. Περίθαλψη; Άγνωστη. Σύνταξη; Τίποτα. Κάποια στιγμή νομοθετήθηκε η αποζημίωση για την οικογένεια εργάτη που έχασε την ζωή του από εργατικό ατύχημα. Τι έκανε η εργοδοσία; Έδωσε εντολή οι νεκροί να φυγαδεύονται εν κρυπτό και να θάβονται την ίδια νύκτα. Την άλλη μέρα η οικογένεια που έψαχνε τον άνθρωπο της μάθαινε από την εταιρία ότι «πληρώθηκε και έφυγε». Έτσι και αποζημίωση δεν έδιναν και τα μεροκάματα τους δεν έφταναν στην οικογένεια. Οι εργάτες άρχισαν να οργανώνονται και έφτιαξαν τα ταμεία αλληλοβοήθειας, έτσι ώστε να βοηθούν τους ανήμπορους συναδέλφους προς εργασία και τα ορφανά των «εξαφανισμένων». 

Τα χρόνια περνούσαν...

Η ΕΞΕΛΙΞΗ...

Η οργάνωση ισχυροποιήθηκε, η τάξη των εργατών έγινε τάξη για τον εαυτό της. Οι αγώνες μεγάλοι, οι θυσίες βαριές, ότι δικαίωμα αποσπάστηκε, κατακτήθηκε με αίμα. Το μεροκάματο βελτιώθηκε, το ωράριο έγινε 8ωρο, αναπτύχθηκε το ασφαλιστικό δικαίωμα η σύνταξη, υποχρεώθηκε η εργοδοσία σε μέτρα ασφάλειας, υγειονομικής περίθαλψης.

Ο Συρίγος Γιώργος στην Απεργία του 29 έπεσε νεκρός από τον Νωματάρχη Τούμπα. Το αίμα του, όπως και το αίμα 100αδων εργατών σε όλη την γη  δεν κύλησε ματαίως. Σε αυτή την μάχη οι εργάτες νίκησαν. Ένα από τα αιτήματα ήταν η καθολική συμμετοχή στο συνταξιοδοτικό δικαίωμα.

Το κίνημα οργανωμένο, ισχυρό στην χώρα μας και παντού. Το πρώτο εργατικό κράτος, η σοβιετική ένωση, η κοινωνική πρόοδος, το αναγκαίο ήταν το αντίπαλο δέος στον σάπιο καπιταλισμό, φώτιζε τον δρόμο με τις εργατικές κατακτήσεις, τα δικαιώματα. Μαζί με τους αγώνες των εργατών στην καπιταλιστική δύση έφερναν αποτελέσματα. Αναγκαίο αντίβαρο για την διαστρέβλωση της εικόνας του χθες με το μέλλον, το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» στον καπιταλισμό. Μέτρα ασφαλείας πάρθηκαν, το ωράριο εν μέρη εφαρμόστηκε, η περίθαλψη βελτιώθηκε, σύνταξη στον απόμαχο της δουλειάς δόθηκε. Όλα αυτά ως ένα μικρό μέρος της υπεραξίας που δημιουργεί η εργατική τάξη και πάντα πολύ πίσω από τις όλο και διευρυνόμενες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.

ΤΟ ΜΕΤΑ...

Ο αντίπαλος έπαιρνε τα μέτρα του, εξαγορά μέρους της εργατικής τάξης, βολέματα, γραφειοκρατικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός, αποσάθρωση του εργατικού κινήματος. Οι αντιστάσεις όμως παρέμεναν ισχυρές και μετά...

Μετά το πισωγύρισμα. Ανατροπή της σοβιετικής ένωσης, πλήγμα όχι μόνο για τους εργάτες στις σοσιαλιστικές χώρες μα και στις χώρες της δύσης. Από το 1990 και μετά δεν υπάρχει ένας Νόμος για την βελτίωση των δικαιωμάτων, αντιθέτως, όσες κυβερνήσεις πέρασαν, μόνο ξήλωναν. Έμειναν στην Ιστορία τα ονόματα  των πρωθυπουργών και των Υπουργών που καθένας ξήλωνε και από κάτι, ιδιαίτερα στο ασφαλιστικό. Μιτσοτάκης, Σιούφας, Πετραλιά, Σημίτης Ρέππας Γιαννίτσης, Λοβέρδος κλπ. Όλοι «έσωζαν» το ασφαλιστικό. Στην πραγματικότητα, όλοι του διάβρωναν τα θεμέλια που με αγώνες και θυσίες έφτιαξε η εργατική τάξη. Ένας ο σκοπός τους, αύξηση των κερδών, αναγκαιότητα η απαλλαγή του κεφαλαίου από τα βαρίδια των εισφορών, φθήνυμα της εργατικής δύναμης, για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου στην παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά. Το «κοινωνικό κράτος» πλέον περιττό, ο αντίπαλος προσωρινά έχει φύγει από την μέση. Οι εργάτες, ότι έχει σχέση με παροχή πρέπει να την αγοράζουν. Τα πάντα εμπόρευμα, όλα αγοράζονται, όλα πωλούνται.

Σε αυτές τις συνθήκες, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ξηλώσει τα εναπομείναντα, και αυτή για να το σώσει... Ενώ Νόμοι που ψηφίστηκαν από τους προηγούμενους δεν έχουν καν εφαρμοστεί. Άθλιοι επικίνδυνοι μαθητές που ξεπερνάνε τους δασκάλους τους αποδεικνύονται οι Σύριζεοι , νεόκοποι πασόκοι χειρίστου είδους.  Λένε: «Τα μέτρα δεν θα θίξουν τις κύριες συντάξεις» Μα μόνο η κύρια σύνταξη είναι; η επικουρική δεν είναι ασφαλιστικό; Η περίθαλψη δεν είναι ασφαλιστικό; Τα μέτρα προστασίας δεν είναι ασφαλιστικό; Όλα είναι στο τραπέζι και έτοιμα στο παζάρι του κεφαλαίου. Προπαγανδιστικά λένε: «1% αύξηση στις εργοδοτικές εισφορές». Μα αν τους απαλλάξουν από το σύνολο των υπόλοιπων υποχρεώσεων που έχουν τι είναι γι’ αυτούς 1% αύξηση στις εργοδοτικές εισφορές όταν μάλιστα ο μισθός είναι από 160 εως 500 ευρώ;

ΣΗΜΕΡΑ...

Τι αποδεικνύεται από τα παραπάνω; ότι η εργατική τάξη είναι σε διαχρονικό πόλεμο με το κεφάλαιο. Ανάλογα τον συσχετισμό δυνάμεων υπήρχαν κατακτήσεις ή υποχωρήσεις. Ιδιαίτερα το ασφαλιστικό είναι πάντα σημείο σκληρής αντιπαράθεσης. Η αντιπαράθεση πάντα οξυνόταν. Είναι αιτία πόλεμου τα μέτρα της κυβέρνησης; Μα το ασφαλιστικό έτσι που έχει γίνει είναι αιτία πολέμου, πάρει δεν πάρει μέτρα. Ανάγκη των καιρών η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε ταξική ρότα, απάντηση στην βαρβαρότητα. Χρειάζονται πολλαπλάσιες θυσίες από αυτές που έγιναν από τους παππούδες μας, να υποταχτεί το εγώ από το εμείς, να ισχυροποιηθούν τα ιδανικά της ανιδιοτέλειας της προσφοράς, της αλληλεγγύης. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε όλα τα κατακτήσαμε, έτσι θα συνεχιστεί ο πόλεμος στην ανειρήνευτη πάλη των τάξεων μέχρι την τελική νίκη, το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μονόδρομος η σύγκρουση. Χρέος όλων να αντιδράσουν. Να αναλογιστεί ο κάθε εργαζόμενος την ευθύνη που του ανάλογη σε αυτή την μάχη. Να πληρώσει η πλουτοκρατία. Να ανακτήσουμε δικαιώματα, να μην υποκύψουμε, οι νεκροί της τάξης μας δείχνουν τον δρόμο. Στον πόλεμο υπάρχουν δύο στρατόπεδα ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες, τέρμα πια στις αυταπάτες.

ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ.

Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΧΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ

ΓΕΝΑΡΗΣ 2016